نه رها کنی دلم را، نه کنی تو دلربائی

نه هوای وصل داری، نه به سر، سر جدایی
نه مرا اسیر سازی نه دهی مرا رهایی

دل من اسیر و خسته، پر و بال من شکسته
لب توست مرهم دل، کف توست مومیایی

به کمند عشق و مهرت، چو پرنده ای اسیرم
نه رها کنی دلم را، نه کنی تو دلربایی

ز خودی و غیر سیرم، چو به گوشه ای بمیرم
لب من به یاد عشقت بکند غزلسرایی

دل خویش بر تو بستم، دل از آشنا گسستم
به امید آن که از دل، بکنی گره گشایی

ز نسیم خواند یک شب دو لب فرشته خویی
به ترانه ی محبت به زبان آشنایی

ز گل آنچنان که سرخی نرود به سعی باران
نتوان به اشک شستن ز تو رنگ بی وفایی

دکتر فضل الله ناظم